Back in Business

Donderdagmorgen 30 juni.
323 dagen sinds ik voor het eerst voet op Guyanese bodem zette.
191 dagen sinds ik voor het laatst een stukje schreef.
Meegemaakt: veel
Gewerkt: hard
Inspiratie om er over te schrijven: laag.

Nu loopt het tegen het einde van het schooljaar, en begint de stukjes-schrijf-zin (en tijd!) weer een beetje terug te komen.

Terwijl ik dit schrijf, ben ik aan het surveilleren bij een examen; een mooi voorbeeld van een staaltje Guyanese organisatiekunst. Het examen staat ingeroosterd voor 10 uur. Om 10 over 10 loopt er iemand door de lerarenkamer, op zoek naar mensen om te surveilleren. Ik heb verder toch niet zoveel te doen op het moment, dus ik ga mee. Nog tien minuten later wandelen we met een klok en het examen naar de 'aula', als rattenvangers van Hamelen roepend dat daar het examen zal plaatsvinden, met de studenten hopelijk in ons kielzog. Nog weer tien minuten later (een half uur later dan gepland) zijn de studenten geïnstalleerd met hun examen. Ik weet niet precies wat er van mij verwacht wordt, want er staan geen regels op papier, maar zorgen dat niemand afkijkt, de studenten van voldoende papier voorzien en de last van omgevingsfactoren tot een minimum beperken lijken logische taakjes.
Dit laatste valt trouwens niet mee. Buiten de aula zitten studenten met elkaar te kletsen en lachen, er wordt in- en uitgelopen met bevoorrading van de kantine, af en toe komt er een hond tussen de stoelen door dwalen, iemand vindt het een goed idee om nú met een elektrische grasmaaier de velden te gaan onderhouden, er lopen constant mensen langs op tikkende hakken, de lunch wordt klaargemaakt met veel gerammel van enorme pannen, de andere surveillant wordt af en toe weggeroepen voor urgente zaken, die gekke witte mevrouw zit een stukje te typen op haar laptop... en in die bende moeten de studenten zich zien te concentreren op hun moeilijke wiskunde sommen. Ik denk: 'Je zal hier maar autistisch zijn' en 'in Nederland zou het klachten bij het LAKS régenen'. Maar zo'n klachtenorgaan bestaat hier natuurlijk niet.

Onze studenten hebben uberhaupt weinig rechten. Wel veel plichten. Netjes hun uniform dragen bijvoorbeeld. Met rokje tot over de knie, géén 'elaborate hairstyles', en alleen 'functionele oorbellen' (wie kan uitleggen wat dat betekent wint een prijs). Bij elke 'assembly' wordt erop gehamerd, en in elke lerarenvergadering wordt erover geklaagd dat de studenten een loopje nemen met hun uniform. Ook wordt er van studenten verwacht dat ze zich ten alle tijde correct gedragen. Ik citeer uit de schoolgids: 'Loud speech, vulgar and abusive language, raucous laughter, indecent gestures, eating in public and confrontations of any kind are all examples of unacceptable behaviour (…) thus making a student liable to supsension or expulsion.'

Over andere dingen maken de mensen zich hier minder druk. Op tijd in de les zijn bijvoorbeeld. Een half uur te laat in de les overkomt je gewoon af en toe, en waarom die Nederlandse juf daar nou zo'n probleem van maakt is iedereen een raadsel.

Ik kijk mijn ogen uit, en probeer de balans te vinden tussen me aanpassen en wat van mijn eigen normen en waarden bewaren. Ik loop en praat langzamer, ga ervanuit dat alles op het laatste moment anders loopt dan gepland en maak me daar niet (of nauwelijks) meer druk om, weet dat alle afspraken op losse schroeven komen te staan als het regent, noem mijn collega's netjes 'miss' en 'sir', draag elke dag rokjes en hakken, en voeg me in het hiërarchische systeem van beslissingen nemen. Maar ik probeer andere dingen vast te houden en over te brengen. Zelf nadenken bijvoorbeeld, in plaats van domweg nazeggen wat ik gezegd heb. Opkomen voor je rechten. Focussen op de inhoud, in plaats van op hoe iets eruitziet. Sommige dingen lukken, sommige dingen niet, en of ik overal nou goed aan doe blijft de vraag. Misschien dat ik die vraag over een jaar beter kan beantwoorden. Tot die tijd blijft het met vallen en opstaan proberen om de juiste weg te vinden, maar vooral ook te genieten en blijven leren van alles wat hier nieuw en anders is.