A day in the life

Het begint een vertrouwd gezicht te worden in de buurt: elke morgen rond half negen bestijgt een witte mevrouw in nette kleren haar fiets, het kleine mandje voorop tot aan de top gevuld met laptop, flessen water, broodjes kaas en andere noodzakelijkheden, en begeeft zich richting haar werk. De bouwvakkers aan de overkant zien haar als eerste. 'Goodmorning white girl', 'Goodmorning beautiful!' of simpelweg 'Goodmorning!' klinkt het vrolijk, hoopvol of aarzelend uit verschillende monden. Afhankelijk van haar bui groet, glimlacht of knikt ze terug. De rit over hobbelige zandwegen voert door een buurt vol 'minisupermarkten' (eigenlijk een soort kiosken met allerlei voorverpakte producten), rumbars, scholen, loslopend vee en zwerfhonden. Onderweg laat ze zich niet te veel afleiden door alle mensen die haar aandacht proberen te trekken, aangezien ze af en toe nog wel eens vergeet om aan de linkerkant van de weg te fietsen. Gelukkig toeteren de voorbijrijdende auto's, minibussen en taxi's in dat geval luid en duidelijk om haar te wijzen op haar afwijkende gedrag.

Bezweet (alhoewel dat niet zoveel met het fietsen te maken heeft) bereikt ze 10 minuten later het 'Cyril Potter College of Education'. Groepjes studenten in schooluniform zijn op weg naar de ingang en groeten haar netjes: 'Goodmorning miss!' Nadat ze haar fiets met een mooi blauw slot aan een paal heeft vastgemaakt, beklimt ze de trap naar haar eigen 'cubicle' (hoekje met een buro, stoel en prikbord) in het 'department of education'. Haar collega's hebben ook allemaal hun eigen cubicle waar ze, als ze niet lesgeven, druk bezig zijn met het voorbereiden van lessen, het nakijken van toetsen, het lezen van de krant of het doen van een dutje. De collega's spreken elkaar aan met 'miss' en 'sir', maar tijdens een week vol workshops is ze erachtergekomen dat dat niet betekent dat ze extreem formeel met elkaar omgaan (integendeel) (de grappen over seks vlogen over tafel). Tijdens die week heeft ze ook ontdekt dat men gemotiveerd en academisch onderlegd is, maar niet bijster efficiënt.

Met een beetje mazzel is er tussen 9 en 4 een werkende internetverbinding. Na het checken van hotmail en facebook (er is thuis tenslotte nog steeds helemaal geen internet), is het tijd om les te geven. Er zijn twee groepen die Special Educational Needs hebben gekozen. De ene groep bestaat uit 15 toekomstige kleuter- en basisschool juffen (derdejaars), en de andere groep uit 3 toekomstige middelbare school docenten in het vak 'business' (tweedejaars). Allemaal vrouwen, waarvan veel getrouwd en in het bezit van een kind of drie. Er zijn wel mannelijke studenten, maar deze zijn zwaar in de minderheid en in de SEN klassen zijn er op dit moment welgeteld nul. Beide groepen lopen achter omdat er vorig jaar geen docent voor dit vak was, en hebben deze eerste weken tijd voor extra lessen. Vandaar dat het rooster van Miss Selina (jaja) nu niet uit 6 uur, maar uit 23 uur lesgeven per week bestaat. Enigszins onhandig, want Miss Selina heeft nog geen idee waar ze precies mee bezig is, en besteedt vrije uren aan het panisch inlezen op het onderwerp en het programma (en, eerlijk is eerlijk, aan het bijhouden van mail, skype en facebook). Gelukkig heeft ze na jaren Berg en Boschschool een groot improvisatietalent opgebouwd, en zijn de studenten bijzonder vriendelijk en behulpzaam. Lastig is dat er (zoals te verwachten) weinig hulpmiddelen beschikbaar zijn (zelfs printen en kopiëren zijn problematisch), waardoor het geven van gevarieerde lessen een uitdaging is. Daar komt nog bij dat het in alle klaslokalen standaard een vreselijke herrie is. Door de typische Guyaanse bouwstijl, waarbij muren niet tot boven worden doorgetrokken, zijn geluiden uit alle omringende lokalen (en dat zijn er vrij veel) te horen in het eigen lokaal. De studenten hebben gek genoeg de neiging om binnensmonds te mompelen, dus het antwoord op een vraag verstaan alleen al levert soms moeilijke situaties op (laat staan een klassikale discussie).

Een drukke, vermoeiende, maar toch ook leuke werkdag later is het tijd om naar huis te gaan. Hup, op het fietsje (links rijden!), 'Good afternoon, white girl!', en ze is weer thuis. Een kort praatje met huisgenoot Olivia (die nog steeds vrij stil is, maar wel een voorliefde voor bouquetromannetjes en karaoke – helaas op z'n Aziatisch: zonder drank en podium – blijkt te hebben). Dan een poging tot koken met Guyaanse ingrediënten. Soms lukt het, soms ook niet. Gelukkig verkopen de winkels ook allerlei comfort foods (pringles, oreo's of zelfmaakbrownies: alleen water toevoegen), dus heeft ze nog nooit echt honger gehad.

Na het eten is het zaak om de lange avond in te vullen. Olivia geeft de avond vaak om een uur of half negen al op, dus veel conversatie is er niet. Douchen, lezen (er zijn in een week al drie boeken doorheen gegaan) of een gedownloade film op de laptop kijken zijn favoriet. Naar de stad om een drankje te doen of te eten bij bevriende VSO-ers behoort tot de mogelijkheden, maar kost geld en tijd: beter tot het weekend bewaren dus. Ook werken kan, maar daar heeft ze zich tot nu toe nog niet toe kunnen zetten 's avonds. Gelukkig is er altijd nog televisie, en regelmatig nestelt ze zich op de extreem oncomfortabele bank om even lekker te zappen.

TV in Guyana is een avontuur. Er zijn ongeveer 10 netten, waaronder een condoleance- en felicitatienet (met rouw- geboorte- en trouwadvertenties), een net met Bollywoodfilms, een aantal muzieknetten, en wat gevarieerde netten, met vooral Amerikaanse programma's. Meestal verschillende dingen, maar als er een interessant programma is (zoals de verkiezing van Miss World), zijn er zo 4 zenders die hetzelfde uitzenden. Je zal het immers maar missen. Buiten het nieuws en de reclames lijken er geen programma's van Guyaanse makelij te zijn (gezien de kwaliteit van zowel nieuws als reclames is dat misschien maar beter ook). De Amerikaanse programma's worden live van Amerikaanse zenders geplukt, inclusief regelmatige reclamebreaks. Tijdens deze breaks wordt een video met Guyaanse reclames aangezet. Dit aan- en uitzetten van de video gebeurt echter niet heel secuur, waardoor er ook vaak (delen van) Amerikaanse reclames te zien zijn. De programma's zelf zijn zo slecht nog niet en variëren van de Cosby show, tot Jeopardy, tot... Oprah! Hoe fijn om tot de lucky few (million) te behoren die het laatste seizoen van Oprah live gaan meemaken...

Zodoende televisioneel tevredengesteld is het tijd om te gaan genieten van een warme, minstens 8-urige nacht. Dankzij horren voor deuren en ramen is het huis redelijk muggen – en andere beestjes – vrij. Een gemiddelde van 2 muggenbulten per dag is niets om je voor te schamen, en ze heeft nog maar 1 keer een kleine salamander uit de douche hoeven te verwijderen. Om 7 uur 's ochtends gaat de wekker, waarna het hele gebeuren van voren af aan begint.

Gelukkig zijn de weekenden wat meer action-packed... Maar dat zijn verhalen voor een volgende keer!