Beautiful ‘Boring’ Bartica

Eindelijk was het einde aangebroken van de twee weken intensief lesgeven in een voor mij nog steeds niet vertrouwd vak (of, as I liked to call it, Special Educational Needs bootcamp)… En dus hoog tijd voor een beetje ontspanning in de vorm van een roadtrip!

Met Xerez, een andere Georgetownsiaanse VSO-er uit mijn aankomstgroep (of in VSO-taal: ‘batch’), ging ik onderweg naar het plaatsje Bartica, ongeveer 2,5 uur buiten Georgetown. Onze ‘batchmate’ Sergio woont daar tijdelijk, in afwachting van zijn permanente placement ergens in the middle of nowhere, bij andere VSO-er Kane. Via het VSO roddelcircuit hadden we gehoord dat Bartica een prima plek is om een weekend door te brengen, en dat Kane en andere Barticanen bezoekers goed weten te entertainen.

Met een vol verwachting kloppend hart namen wij zaterdagochtend achtereenvolgens plaats in een veerboot, een minibus en een ‘speedboat’ . De rit in deze laatste over de rivier Essequibo duurde ongeveer een uur en was erg relaxed, ondanks het soms vervaarlijk schudden van de houten boot. Het was heerlijk om na vijf weken buiten de vieze stad en in de natuur te zijn.

Onze slaapplaats in Bartica was een guesthouse aan de rivier met een geweldig uitzicht, en een prima binnenkant (alhoewel de badkamer en toilet de welbekende muren-die-niet-tot-aan-het-plafond-reiken hadden. Gehorig. Gezellig. Guyana style). Bartica is een klein stadje met ongeveer 15.000 inwoners, dat zowel aan de rivier (met strand) als aan het regenwoud grenst. Het is heuvelachtiger dan Georgetown, en in de winkels zijn wat meer Braziliaanse producten te koop, zoals goede koffie, waar reisgenoot Xerez heel blij van werd (overigens ligt Bartica niet zo heel veel dichter bij Brazilië, maar het schijnt iets met de mijnwerkers te maken te hebben).

Zaterdagmiddag maakten we een wandeltocht langs de rivier, genoten van het uitzicht en de rustige omgeving. ’s Avonds doken we na een smakelijk diner van veganistische chocoladetaart (met echte uit het buitenland geïmporteerde pure chocola) het Barticaanse uitgaansleven in. De bar waar wij waren bestond uit een binnenruimte waar niemand was, een soort terras waar een dj stond te draaien (en om de drie seconden door de plaat heen praatte dan wel zong/gruntte) en een straat. Mensen verzamelden zich aan weerskanten van de straat, niet om te praten, te dansen of te flirten, maar om een beetje naar elkaar te staren, á la schoolfeest in groep 8. Blijkbaar typerend voor de uitgaanscultuur op de meeste plekken in het land: rare jongens die Guyanen.

Later op de avond waren we ergens binnen in een kroeg waar wel gedanst werd. En met dansen bedoel ik, eh, erotisch ritmische gymnastiekbewegingen. Een mooie move was bijvoorbeeld: de vrouw slaat beide benen om de middel van de man, klemt zich vast en hupst op en neer. Van Willemijn hoorde ik later dat dit 'daggeren' heet en dat mannen er hun penis van kunnen breken. Een andere favoriet was: de vrouw gaat voorovergebogen met voeten en handen op de grond staan, richt haar billen richting het kruis van de man, hupst naar achteren totdat ze contact maken, en draait dan krachtig rondjes met het achterwerk. De man mag hierbij optioneel slabewegingen richting eerder genoemd achterwerk maken. Wij whiteys hebben het maar bij iets bescheidenere danspasjes gehouden.

De volgende dag was het prachtig weer. Xerez en ik besloten allebei om onze paraplu thuis te laten: je sjouwt er maar de hele dag mee, en meestal heb je hem toch niet nodig. Bij het huis van Kane aangekomen bleek dat hij ons mee wilde nemen op een kleine tocht door het regenwoud. Een supergaaf idee, al was ik er schoentechnisch niet helemaal op voorbereid (teenslippers zijn ideaal voor een dagje strand, minder voor een wandeling van een uur heen en een uur terug door een regenwoud). Maar je bent een bikkel of je bent het niet, dus hup: in de benen. We waren net bij de rand van het regenwoud aangekomen toen het zijn naam eer aandeed. Een regenbui zoals die alleen in de tropen voorkomt: van zon naar zeikende plensregen in 30 seconden. Zoals de oplettende lezer nog zal weten, waren wij parapluloos van huis gegaan. Wel hadden we allerlei kwetsbare spullen bij ons, zoals camera’s en telefoons. Met zijn vieren propten wij ons dus onder de kapotte paraplu van Kane, tassen met spullen in het midden, en bleven zo 20 minuten staan. Gelukkig werd het op een gegeven moment weer wat droger (alhoewel wij zelf doorweekt waren) en konden we de reis vervolgen.

Het was even bikkelen op slippers in een zeiknatte rok, maar de wandeling was zeer de moeite waard. Een prachtige en bijzondere omgeving, zo’n regenwoud. Ook het doel van de tocht, een strandje aan de rivier, was geweldig. Een mini-paradijsje, met een zandstrand, warm water, en (bijzonder voor Guyana) zonder afval. Onze kleren waren na zo’n drie kwartier in de stralende zon liggen weer een beetje gedroogd, en om de laatste boot richting huis te halen moesten we weer richting Bartica gaan lopen. Dit keer kregen we regen én onweer op ons dak, maar besloten door te lopen om niet te laat te komen. Het onweer was eng, met knalharde donderslagen recht boven ons hoofd, maar aan de andere kant ook enorm indrukwekkend. En aangezien we het overleefd hebben mag het als mooie ervaring bijgeschreven worden.

Na een gehaaste reis terug en chaotisch afscheid, sprongen Xerez en ik in een taxi om op tijd bij de boot aan te komen, die vervolgens natuurlijk een uur te laat vertrok. Dat hadden we kunnen weten. Desalniettemin heb ik een superweekend gehad, missie roadtrip: geslaagd!

PS. De meeste apparatuur heeft de regenbui overleefd, behalve mijn telefoon. Ik heb een nieuwe Guyaanse koelkast gekocht, heb hetzelfde Guyaanse nummer, maar kan mijn Nederlandse SIMkaart niet meer gebruiken. Ook ben ik mijn telefoonnummers kwijtgeraakt, dus ben hard op zoek naar nieuwe! ;-)

PS 2. Ik krijg vaak de vraag of ik ook een postadres heb. Het antwoord is ja, maar ik weet nog steeds niet wat dat is (via het VSOkantoor is het handigst, maar die gaan verhuizen, blablabla, zodra ik het weet, zet ik het hier op mn blog!)

PS 3. ‘Boring’ Bartica is de VSO-inside joke, omdat het dat dus niet is… Ironie voor gevorderden.