Two months and counting

Gisteren ontmoette ik een kersverse nieuwe VSO-er uit India, die, toen hij hoorde dat ik hier al twee maanden was, hoopvol zei: 'dan ben je vast al helemaal gesetteld!' Zover is het nog niet helemaal, maar ik moet zeggen dat ik best lekker op weg ben. Een overzicht van mijn leven, in een aantal handige, hapklare en allittererende categorieën:

WONEN: Ik word steeds tevredener met mijn huis. Het is groot, redelijk koel, met een minimum aan ongedierte, een tuin met allerlei fruitbomen (real life farmville!), en genoeg privacy om weinig last van elkaar te hebben. Het is lichtelijk ver van het centrum verwijderd, maar op de fiets kom ik er makkelijk (en zo krijg ik ook nog wat broodnodige lichaamsbeweging), en in geval van nood (of dansen en karaoke) kan ik altijd bij anderen blijven slapen. Huisgenoot Olivia is enigszins stil, maar desalniettemin erg lief en heeft ook gezellige momenten. Zo kijken wij tegenwoordig op maandagavond gezamenlijk naar dancing with the stars, wat overigens geen match is voor het onvolprezen so you think you can dance, maar toch vermaken we ons er prima mee. De handwas wordt steeds schoner, en mijn kookkunsten rijzen terug naar hun Nederlandse peil. Ik hoop daar nog up and over te gaan, met als eerste project zelfgemaakte roti from scratch, maar beloof niks.

WERKEN: Tot nu toe het vlak dat het minste loopt. Ik geef niet veel uur les per week, maar ben nog helemaal niet thuis in de stof, en moet me dus keihard inlezen en veel voorbereiden. Veel aan mijn bureau zitten en lezen dus. Dat vraagt discipline, veel stilzitten en weinig praten. Niet mijn beste eigenschappen. Zo speel ik het klaar om ondanks een overschot aan voorbereidingstijd alsnog lessen op het laatste moment te moeten improviseren. Zo af en toe komt er een ander projectje tussendoor (zoals een powerpoint maken voor een onderwijsbeurs of een presentatie voor een groep bezoekende ministers) en heb ik het even echt druk. Ook moet ik op een gegeven moment in de nabije toekomst het curriculum aanpassen aan het nieuwe onderwijsprogramma dat de school gaat invoeren. Lastig, omdat ik nog niet het gevoel heb overzicht te hebben op wat belangrijk is en wat niet.

Ik heb twee groepen studenten. Één grotere groep van 15 leerlingen, waar behoorlijk wat pit in zit (alhoewel ik ze op donderdag- en vrijdagmiddag zie, en er dan ook wel eens wat in slaap gevallen wordt), en een kleinere groep van 3 leerlingen die voor mijn gevoel erg passief zijn. De studenten zijn altijd beleefd en bereid om te helpen, hebben hun spullen meestal in orde en luisteren netjes naar wat ik te vertellen heb. Uitdagingen zijn om ze vragen te laten stellen, zelf na te laten denken en niet alles wat ik zeg voor zoete koek aan te nemen, ze een beetje los te laten komen, en het in slaap vallen tot een minimum te beperken.

Ook het aanpassen van de informatie aan de Guyaanse context is soms een probleem, omdat ik daar nog geen goed beeld van heb. Zo benadrukte ik bij astma het belang van de inhalator (weten waar die is, zorgen dat de leerling hem altijd bij zich heeft), blijken de meeste mensen met astma niet de luxe van een inhalator te hebben: bij een astma aanval ga je naar het ziekenhuis en krijg je zuurstof toegediend.

Collega's zijn allemaal vriendelijk, maar ik heb nog niet echt veel contact met ze. Ik ben de enige docent die lesgeeft in special needs, en heb dus weinig reden om professioneel veel te overleggen. Ik moet het dus hebben van de gezellige praatjes tussendoor, en die hebben nog even nodig om te komen denk ik. Veel van mijn collega's zijn gepensioneerde docenten die na hun pensioen (op 55-jarige leeftijd) op de lerarenopleiding komen werken. Niet helemaal wat je noemt een jong en dynamisch team.

Zo af en toe loop ik tegen organisatorische en beleidsmatige ongeregeldheden aan waar ik me enorm over verbaas. Een onderwijsbeurs waar op het laatste moment van alles voor geregeld moet worden (wat slecht gebeurt), een computerlokaal waar studenten geen gebruik van mogen maken (wie dan wel?), een leeg lokaal met allerlei mooie apparatuur dat leegstaat ('het was ooit een project van iemand, maar vraag er maar niet naar, anders zou je nog op iemands tenen kunnen trappen', aldus een collega). Nu is enige onvrede op dit gebied mij niet vreemd, maar anders dan thuis lijkt niemand anders zich er druk over te maken, en kan ik niet zomaar gaan klagen over dingen die niet lopen, of even het heft in eigen handen nemen. Oefenen op tact en geduld dus.

WEEKENDEN: Er is veel te doen, en ik vermaak me op sociaal gebied goed. Mijn activiteiten beperken zich meestal tot de weekenden, omdat op en neer gaan naar de stad op een doordeweekse avond veel voeten in de aarde heeft, maar af en toe waag ik me ook op een werkdag naar de stad. Bijvoorbeeld om een baantje te trekken in het zwembad, waar ik een familie-abollementje op heb, samen met vijf anderen, voor een redelijke prijs. Het zwembad hoort bij een hotel en is meer geschikt om in rond te drijven dan om baantjes in te trekken, wat ik meestal na een halfslachtig baantje of drie dan ook maar doe (het is een zwaar leven). Vooral erg lekker om in af te koelen op de hete dagen! Bij de weekenden horen verder dingen als drankjes drinken, een potje pool spelen, een dansje doen (alhoewel we nog op zoek zijn naar de beste plekken voor bovenstaande activiteiten), op zondagavond 'limen' (rondhangen) op de seawall met een hapje en een drankje. Soms een bijzonderder evenement, zoals een international duck-curry contest (wedstrijd wie de beste curry met, juist, eendenvlees kan maken tussen verschillende teams uit Guyana en Trinidad), de Guy-expo (soort huishoud/agrarische/gezondheids/reis/you name it-beurs over alles wat Guyana te bieden heeft), een Canadees thanksgiving feestje... Genoeg te doen dus, en na de meeste weekenden kom ik erachter dat ik niet genoeg heb geslapen en te veel heb uitgegeven. Ik ben hard bezig om van mijn VSO-inkomen rond te komen, dus ook budgetteren is onderdeel van mijn dagelijkse activiteiten. Hoe minder spaargeld ik gebruik, hoe haalbaarder het wordt om af en toe een roadtrip te maken...

WEER – Het is warm, en ondanks af en toe een dikke onweersstorm is er nog geen dag voorbijgegaan dat ik niet gezweet heb. Aanpassen aan het Guyaanse tempo is essentieel, maar niet makkelijk. In de tijd dat mijn leerlingen van het ene gebouw naar het andere lopen, ben ik drie keer heen en weer gegaan, en ook op andere momenten is het net alsof de Guyanen in slow motion bewegen (zowel fysiek als mentaal) en ik op de fast forward stand sta. Integreren of zweten is de keuze. The jury is still out... Van alle zon word ik wel een beetje bruin. Helaas gebeurt dit vooral tijdens het fietsen en beperkt de bruine kleur zich tot mijn armen, gezicht en nek, met daartussen in een stel witte schouders. Heel charmant.

Meer categorieën met de W kan ik niet verzinnen, bovendien is het tijd om te gaan slapen!

Oh ja, als toegift hier dan eindelijk mijn postadres!

Selina Bosma, c/o VSO, P.O. Box 12199, Georgetown, Guyana.